استعداد قوه ای الهی است که به فعلیت رساندن آن به دست انسان است استفاده درست از استعداد های الهی بهترین راه شکرگزاری از این نعمت است.یکی از استعدادهایی که خدا به برخی افراد می دهد قوه ی شعرگفتن است.برخی از این استعداد در راه الهی استفاده می کنند.یکی از افرادی که از این استعداد در راه معرفت بهره برده دوست عزیزم عارف مظلومی بوده .او یکی از طلبه های خوش ذوق هست که اشعارش پر از معرفت و عرفان است هرچند در ابتدای جوانی است.

شعر زیر یکی از اشعار این دوست عزیز است درباره گفتگوی خودش با شب :

بگفتا شب ، شبی با من چرا اینگونه حیرانی

                                                                       به شب گفتم برو روز آ ، که درد من نمی دانی

دلش بشکست و با آوای غمناکی مرا گفتا

                                                                       چو اندر سینه غم دارم بُدَم در پیّ انسانی

وِیَش گفتم تو را دیگر چه غم اندر نهان باشد

                                                                       مرا گفتا هزاران غم که نتوان گفتن آسانی

که مردم روز خود سرگرم دنیای لعینند و

                                                                       چو شب آید کنند آهنگ خفتن همچو حیوانی

یکی دنیا گرفتار آنچنانش کرده چون موری

                                                                        تمام همّ و غمّ او بود آمال جسمانی

یکی را آنچنان شهوت مسلط بر خِرَد گشته

                                                                       که مانند خروسی کرده خو با لذّت آنی

یکی با شهوت جاه و مقام و مالِ انبوهش

                                                                      دلش خوش بوده در دنیا کند دَعویِّ سلطانی

بگفتم شب دگر بس کن،چرا اینجا شدی گفتا

                                                                        که دیدم در میانِ خفتگان مشغول قرآنی

همی سوز وگداز تو بُود تسکین آلامم

                                                                     که گشتم با نوای تو شبی غمگین و روحانی

به شب گفتم که امشب باید از روی صداقت با

                                                                       انیس ومونسِ قلبت ببندی عهد و پیمانی

که چون از روی غفلت من شبی کردم فراموشت

                                                                      خودت آیی سراغم تا به بیداری فرا خوانی

به شب گفتم تو نیمی باشی از عمر گران من

                                                                      مکن کاری که در پیری بُود بهرم پشیمانی

کند عارف نماز شب که باشد شیعه راه

                                                                     رسول خاتم و دخت و وصیّش با امامانی

       

عارف مظلومی-13تیر86